Dikke Billen

Verwilderde katten, het komt veel voor in onze regio. Als er kittens worden geboren van een koppel (ver)wilde(rde) katten, dan groeien ze buiten op als een écht wild dier. Géén huiskatje om zonder handschoenen aan te pakken. De Dierenbescherming doet veel aan wilde katten. Regelmatig worden er wilde katten met vangkooien gevangen, waarna ze geneutraliseerd (gecastreerd) weer in de natuur worden teruggezet. Deze katten zijn namelijk vaak niet meer in een gezin te plaatsen.

Aan het eind van een vrijdagmiddag, net voor mijn weekenddienst, kregen we een melding van de centrale dat er een nestje kittens was gevonden in de tuin van een woning in Heemstede. Met recht schijf ik ‘we’ want in de weekeinden rij ik vaak samen met mijn dochter Shanna op de dierenambulance. Haar enorme passie voor dieren heeft ze van mij geërfd. Samen met je dochter op pad, dat is natuurlijk fantastisch!

Bij de woning aangekomen werden we vriendelijk te woord gestaan door een oude dame. “96 ben ik al meneer, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.” zei ze tegen ons. Haar tuinman had tijdens het schoffelen jonge kittens tussen de struikjes aangetroffen. We telden drie jonge kittens van amper een week oud. De oogjes van de kittens zaten nog dicht. Op een afstandje zag ik moeder poes bij de schutting zitten. Een wilde poes zo bleek, toen ik haar voorzichtig benaderde.

Mijn dochter haalde de vangkooi uit de auto en deze plaatsten we vlakbij de kittens. We deden wat lekkers in de vangkooi en zetten hem ‘op scherp’. Daarna gingen we samen met de bewoonster naar binnen om stiekem vanachter de gordijnen te kijken wat er zou gebeuren.

Moeder poes was kennelijk erg hongerig, want het duurde niet lang voordat ze naar de vangkooi kwam en deze omzichtig inspecteerde. Even later waagde ze haar eerste stapjes in de kooi richting het door ons neergelegde kattenvoer. In het midden van de vangooi zit een plankje dat fungeert als een soort wip. Op het moment dat de poes op de wip gaat staan, klapt het plankje om en valt het deurtje dicht.

Althans, zo zou het in theorie moeten gaan. Onze vangkooien zijn al wat ouder en de soepelheid van de wip laat soms wat te wensen over. Moeder poes liep over de wip naar het voer, nam er wat uit en liep doodleuk de kooi weer uit. Zo konden we de poes natuurlijk niet vangen. Buiten zette ik de vangkooi opnieuw neer en zette het klepje zo schérp mogelijk. Weer naar binnen toe en wachten.  Ja, hoor, daar kwam ze weer en het ritueel herhaalde zich, zelfs tot op het weigerende wipje. Ja, wat nu…..

Ik kwam op het idee de poes te laten schrikken op het moment dat ze aan het eten was. Ik hoopte op een felle schrikreactie van de poes om zo de val in werking te zetten. Toen de poes aan het eten was, bonsde ik hard op het raam. De staand etende poes, dook van schrik ineen en belandde met haar dikke billen boven op het wipje. Dat zette de val in wel werking en moeder poes zat in de vangkooi. De oude dame vond het prachtig allemaal en complimenteerde ons.

Om de poes rustig te maken deed ik snel een deken over de vangkooi en bracht de poes met kooi naar de dierenambulance. Mijn dochter pakte voorzichtig de drie kittens uit de tuin.

“Drie katertjes” zei mijn dochter tegen me. “Twee rode en één zwarte.”

Nadat we afscheid hadden genomen van de oude dame brachten we het kattengezin naar het Dierentehuis in Zandvoort. Twee weken later waren we weer in Zandvoort en natuurlijk gingen we even bij de kittens kijken. Zowel moeder poes als de kittens maken het goed. De kittens kwamen al nieuwsgierig naar ons toe en zullen na een paar weken vast een thuis vinden.

Tot de volgende keer,

Hummel

(buurman Louw uit Burgerveen)

image_pdf