Eenzaamheid
Zo’n klein woordje. Waarachter zo veel verdriet kan schuilen.
Het is niet voorbehouden aan de ‘oude mensen’, die hun vriendenkring zien krimpen. Er zijn genoeg ook veel jongere mensen die moeite hebben vriendschapsrelaties op te bouwen en te onderhouden.
Maar je kunt je ook eenzaam voelen omdat je met pensioen bent. En er ‘dus niet meer toe doet’. Maar ook dit is niet uitsluitend voor de pensionado’s. Want ook op dit gebied zijn er mensen genoeg die zich afvragen wat het nut is van hun bijdrage aan de maatschappij. En dan kun je je knap alleen voelen.

Een laatste vorm van je alleen voelen kan optreden als je gaat twijfelen of je er wel toe doet. Gewoon, als mens. Is niet leeftijdsgebonden.
Waarom ik dit schrijf? Ik was op uitnodiging bij een bijeenkomst over eenzaamheid. Waar een vrouw van ca. 45 vertelde wat eenzaamheid voor haar betekende. En ze daagde ons uit om eens met elkaar in gesprek te gaan of we bij onszelf geen vormen van eenzaamheid konden vinden. En bijna niemand kon zeggen dat hij zich nooit eenzaam en verlaten had gevoeld.
Er zijn veel organisaties die op deze gebieden hulp aanbieden. Op onze kleine schaal proberen we als dorpsraad door activiteiten te organiseren mensen bij elkaar te betrekken. Maar veel belangrijker is dat we voor elkaar willen zorgen. En vooral naar elkaar willen luisteren. En zo toch een begin te maken met een gesprek. Waarna er misschien toch iets positiefs kan gebeuren. Als dorpsraad gaan we proberen hier aan bij te dragen.
Robert Clement