Een melding vanuit een hotel in de buurt van Schiphol. Er was een hond achtergelaten in een
hotelkamer en de boel stonk enorm volgens de meldster.
Ter plaatse werden we opgevangen door twee dames van de receptie van het hotel. ”Volgt u ons
maar”, zeiden ze. “Het stinkt enorm”, zo waarschuwde de ene receptioniste ons. Ze had al een bus
luchtverfrisser in de aanslag.
Op de gang bij de hotelkamer rook je het al. Een vieze poeplucht kwam ons tegemoet. Met één hand
aan de neus, maakte de receptioniste de deur van de kamer open om daarna weer vlug achteruit te
deinzen.
Vanuit de hotelkamer kwam mij vrolijk kwispelend, een zwart bulldogje tegemoet, alsof hij zeggen
wilde: “Wat ben ik blij dat je er bent”. De vloer van de hotelkamer zag er niet uit. Overal lag diarree,
waar onze ‘vrolijke vriend’ ook nog eens meerdere malen doorheen was gelopen.
De beide dames stonden al sprayend met de luchtverfrisser, kokhalzend op de gang en vertelden me
dat de hond van een buitenlandse gast was, maar dat ze hem niet konden bereiken. De kamer moést
schoongemaakt worden, want de andere gasten klaagden over de stank. Of ik de hond maar wilde
meenemen……..?
Natuurlijk doen we dat in zo’n geval. Met een meegebrachte riem begeleidde ik het hondje naar
buiten en plaatste haar (het bleek een teefje te zijn), in de bench van de dierenambulance.
Met de gegevens van de eigenaar op zak, bracht ik de hond naar ons asiel in Hoofddorp. Daar werd
het hondje door ons nog even kort onderzocht of een dierenartsbezoek noodzakelijk was. We
constateerden echter alleen diarree en verder geen andere verontrustende zaken. In de kennel werd
het hondje natuurlijk apart gezet en goed in de gaten gehouden vanwege de diarree. Maar kennelijk
had het hondje niets meer in de darmen, want ook de dierenambulance was gedurende de rit naar
het asiel gelukkig schoon gebleven.
Zo’n twee uur later werd ik door het hotel gebeld. De eigenaar was op komen dagen en die wilde zijn
hondje natuurlijk weer terug.
Het hondje werd weer in de ambulance gezet en we zetten koers richting het hotel. Daar
aangekomen wilde ik de eigenaar toch even de les lezen over het alleen laten van zijn hond. Je weet
immers nooit met wat voor type mensen je te maken hebt.
De moraal van dit verhaal bleek toch anders dan ik had verwacht. Ons kleine bulldogje bleek een
ware kampioen te zijn. De man was eerder op de dag eerste geworden op een internationale
hondenshow in de RAI in Amsterdam. Om dit te vieren was hij uit eten gegaan met collega
hondenliefhebbers en had zijn zo geliefde hondje alleen gelaten in de hotelkamer. Normaliter kon
het hondje wel even alleen zijn.
Waarom onze kampioen zo aan de diarree was geraakt? De eigenaar wist het ook niet.
We houden het maar op de spanning die het hondje gedurende de dag had opgebouwd op de
hondenshow. Eenmaal in de hotelkamer kwam niet alleen de spanning eruit…… En dat hebben de
schoonmakers geweten.
Hummel